Afrika is ONMEUNIG!

16 februari 2018 - Mahavelona, Madagaskar

(door Bennie)

Wôht is dah lekkûh zeg! Twee dagen in welhaast paradijselijke omstandigheden; wat dacht je van een heus watergespoeld toilet, een bed met matras en nog veel meer van dat soort onontbeerlijkheden! En zo zalig geslapen vannacht.
Hij rekte zich nog eens lekker uit in de lobby van het resort en liep naar buiten waar de bus klaarstond. Het tafereel dat zich voor hem ontvouwde deed hem verbleken van schrik, een gevoel van misselijk maakte zich van hem meester en een even wanhopige als zinloze schrikreactie dwong hem in een vluchtpoging. Na drie flinke passen kwam de bezinning. Hij durfde om te kijken en keek recht in het gemeen grijnzende gezicht van de chauffeur. Het was dezelfde man, een soort van Bertus Baksteen (schrik van de snelweg) in het kwadraat die ook de heenreis naar Foulpoint (voelpwan) had verzorgd. De verschrikkingen van deze reis stonden hem nog onuitwisbaar voor ogen. Misschien zinde hij op wraak omdat de familie Nijkamp zijn bus had besproeid tijdens het rijden; de één links, de ander de rechter zijde. Zelf waren de echtelieden niet ontevreden over het resultaat; het was een keurig spatpatroon geworden in een vrij moderne, sobere kleurschakering die brutaal varieerde tussen waterig grijs en norit zwart. Het gaf de bus net dat extra cachet dat zo graag bij een Mercedes gezien wordt. Maar ja, hoe je het ook wendt of keert: het was toch maar gewoon kots.
Een snelle blik leerde dat de chauffeur zijn uiterste best had gedaan om de sporen van de heenreis grondig uit te wissen.
Het eerste stuk van de reis was weer erg kuilirig. Na de kuilen kwam het asfalt waar onze Bertus weer het uiterste van zijn bus vergde. De oude 212D onderging gelaten de bevelen van zijn eigenaar en stuiterde rillend, kreunend en trillend, als was het een malaria tropicana patiënt in een zware koortsstuip, door de haarspeldbochten. Daarbij af en toe een zwarte dieselwolk uitkuchend.

OK het is een lange reis; meer dan twaalf uur. Maar dat heeft ook wel zijn pluspunten. Tijd genoeg voor contemplatie, bezinning, mijmerend naar buiten turen waar het Afrikaanse landschap in al zijn bizarre extremiteiten aan je voorbijtrekt. Tijd om de belevenissen van de afgelopen week te overdenken, gedachten en emoties op en rij te krijgen, en natuurlijk om de belangrijkste levensvragen even op te lossen. Zoals: wie ben ik, waar kom ik vandaan, waar ga ik naar toe, kom ik überhaupt nog wel ergens aan. Of val ik alleen maar af?

Onwillekeurig gingen zijn gedachten terug naar de eerste dag in het dorp. Je kent dat wel, zo’n eerste dag die allemaal nieuwe ervaringen brengt, allemaal van die dingen die volslagen nieuw zijn. Grote indruk maakte natuurlijk het sanitaire gebeuren. Hij zag weer helder voor ogen hoe hij het schamele hokje binnenstapte, de laatste orkaan had de helft van het dak weggerukt, ondanks deze extra ventilatiemogelijkheid was de lucht nauwelijks te harden. De vloer bestond uit planken waarvan hij maar hoopte dat die het gewicht van de weldoorvoede Nederlanders zou kunnen weerstaan. In het midden was een keurig rechthoekige sparing gezaagd. Het gat was zo groot dat ook diegene met richtproblemen op dit gebied niet direct bezorgd hoefden te zijn. Een golf van misselijkheid onderdrukkend durfde hij onderin het gat te kijken. Daar bevond zich een massa die lichtjes in beweging was door de vele witte wriemelende maden die daar kennelijk een goed heenkomen hadden gevonden. Verder ontwaarde hij een drolletje dat nog parmantig half boven de massa uitstak. “That is realy a fine pies of Ard” dacht hij glimlachend. Maar dat kon nie. Want Ard kon nie. Nog nie, tenminste. Dat was hem uit doorgaans welingelichte kring reeds ter ore gekomen. De kleur, vorm en viscositeit van onze faeces was overigens een dagelijks terugkerend onderwerp van gesprek. Op de één of andere manier heeft zelfs in het bijna taboeloze Nederland dit onderwerp een hoog giegelgehalte.
Terwijl hij zo in het hokje stond werd hij zich ook weer bewust van de oorlog die zich in zijn darmen afspeelde tussen de Malagasie bacteriën en zijn Nederlands afweersysteem. Aan Nederlandse zijde werden zware verliezen geleden. Gelukkig waren de hulptroepen reeds op transport gezet. Een cocktail van (buik)Loperamide en Norit. Dat zal ze leren.

Afrika is extreem in vele facetten. In de bush gaan om tien voor half zeven de krekels aan, en die kunnen er wat van. Oorverdovend! Vrij snel daarna wordt het donker, en dan bedoel ik echt onmeunig donker waarbij zich een prachtige sterrenhemel laat zien. Indrukwekkend. Tegenover het donker van de nacht staat het oogverblindende licht van de dag. Het verkeer is ook een belevenis snelheid zit er niet echt in in de stad, altijd file, en het gehalte aan uitlaatgassen dat je inademt ligt wel 10 keer boven de Europese norm. En het is WARM!

Er waren mooie dingen gebeurt in het dorp. De gesprekken met de mensen in de dorpjes en het bidden met hen. De kerkdienst in het schuurtje van bamboe waar Ard mocht zaaien. Zondagmiddag mocht Yvonne met hulp van Maarten iets vertellen over profetie waarna we dat samen in praktijk brachten. Dit bleek voor de plaatselijke kerkleden erg bemoedigend, en voor ons ook.

Eindelijk zijn we in de buurt van de YWAM base in Antananarivo waar een “eenvoudige doch voedzame maaltijd” op ons staat te wachten. Nog een laatste scherpe bocht en dan eindelijk: AANKOMEN!

Foto’s

5 Reacties

  1. Petra Paauw:
    18 februari 2018
    Wat een goed geschreven verhaal alsof je erbij bent. Zo gaaf om jullie belevenissen te lezen.
  2. Alie:
    18 februari 2018
    Bennie wat heb je dat prachtig verteld: hilarisch!!! Sterkte voor alle darmen.....
    En goede terugreis morgen!
  3. Alexander:
    18 februari 2018
    Leuk om jullie verhalen te lezen, volgens mij nemen jullie veel mooie herinneringen en ervaringen mee terug maar Nederland! Goede terug reis!
  4. Janine:
    18 februari 2018
    Ik kon alleen maar lachen, hilarisch Robert!
  5. Gerda:
    18 februari 2018
    Hier is een schrijf talent bezig geweest... schitterend en humoristisch beschreven.
    Het blijft mooi ( en leuk ;-) ) om jullie te volgen.