Tussen aankomen en vertrekken

(door Yvonne)

Maandag opruim- en schoonmaakdag. Tevens gaan we afscheid nemen van de kerkleiders door samen te eten. Dat betekend kippen slachten en een enorme pan rijst koken. Wat kunnen deze mensen enorme bergen rijst eten zeg. De kip werd met veel gesmak verorbert. Het toetje was een heuse Hollandse stroopwafel.

We hadden hen toegezegd dat we na de maaltijd een praktische oefening gingen doen met profeteren. Ik (Yvonne) had het op mijn hart om dat te doen. Al had ik niet helemaal in mijn hoofd hoe ik dat moest aanpakken. Echter ik had tijdens de bezoeken aan diverse families gehoord dat ze niet echt hoop hebben voor hun levens. We hoorde veel eenzaamheid, gelatenheid en passiviteit en ik hoop met deze oefening dat de kerkleiders juist deze mensen gaan bemoedigen.
Tijdens de inleiding vertelde een van de kerkleiders dat er een missionaris was geweest die had les gegeven. Het paste toentertijd  niet in het programma om het over profeteren te hebben. Hij was erg blij dat we dat vandaag gingen doen. Dat was even slikken voor mij en dacht; heb ik weer. Andere waren er bang voor, maar ook nieuwsgierig. Ik begon het steeds benauwder te krijgen; waar gaat dit heen? Gelukkig kwam Maarten mij bijstaan en hebben we het proces van profeteren stap voor stap doorlopen met mijzelf en vertaler Fara als voorbeeld. Wat trouwens ook verrassende bemoedigende woorden ter weeg bracht. En daarna mochten de mensen de oefening zelf gaan doen. 
In hun cultuur is het niet gewoon om elkaar in de ogen te kijken: schaamtecultuur. Dat was tijdens deze oefening best lastig voor hun om dat toch te doen. Het deed wel heel veel met hen en ook kregen ze hele bemoedigende woorden en of beelden te horen van de ander. Je zag ze echt helemaal opfleuren en blij worden. We zagen en ervoeren dat dit een behoorlijke impact had bij de kerkleiders en ons. Geweldig om te zien en te merken dat we daadwerkelijk wat achter kunnen laten. Ik hoop en bid dat ze dit verder blijven oefenen en andere hiermee kunnen bemoedigen en vertroosten. 
Nadat we de kerkleiders hebben bedankt met een kleinigheid zijn we de boel verder gaan opruimen, want de volgende dag moeten we om vier uur opstaan om tijdig de boot voor de terugreis te pakken.