Naar de markt

Vandaag inkopen gedaan onder leiding van Jackie. Naar de “bus stop” gelopen om met “public transport” naar Antananarivo te gaan. 3 taxibusjes laten schieten omdat er geen 11 mensen meer bij konden en het vierde gepakt hoewel ik dacht dat het onmogelijk was dat daar nog mensen bij konden. Met plankjes werden er extra zitplaatsen gemaakt en de laatste moest op de treeplank springen om niet vergeten te worden een beetje duwen en wrikken en de deur kon dicht. Haringen in een ton is zachtjes uitgedrukt. Onderweg hebben we onze ogen uit gekeken. Een mannetje met een varken achterop de fiets, een begrafenis met de kist boven op de auto, een slagerij in de buitenlucht en ontelbaar veel taxibusjes. Het openbaar vervoer is overigens verschrikkelijk goedkoop. Van de buitenwijken van Tana naar het centrum kost 500 Ariary, dat is omgerekend € 0,13, maar zoals gezegd is er ook niet veel comfort. Tot mijn schrik betrapte ik ook nog een zakkenroller. Ik voelde hem niet, maar bedacht opeens dat ik even mijn fotocamera moest aanraken. Heb ik zomaar de arm van mijn medereiziger beet. Ik was te verbouwereerd om er wat van te zeggen. Gelukkig verliet hij snel de bus.

We stopten bij een markt omdat een aantal van ons een hoed wilde kopen. Je leert hier vanzelf onderhandelen, de vraagprijs is ongeveer 6x wat je wilt betalen en waarschijnlijk 10x wat je zou moeten betalen. Voor Jaco was dat de eerste keer, hij sleepte er een redelijke prijs uit. Goed gedaan!
Ik kan moeilijk wennen aan de bedelende kinderen, die ons overigens Faza noemen. Als we er een iets geven heb je dikke kans dat we de hele stad achter ons aan krijgen, onze begeleider vertelt ons dat deze kinderen niet hoeven te bedelen en we geven niets om dit gedrag niet te belonen.

Vanaf de markt zijn we naar het winkel centrum gelopen. Een wandeling langs de wegen in Tana is een hachelijke zaak, geen trottoir en verschrikkelijk veel verkeer. De overgang van de weg en de armoe naar de rijkdom van het winkelcentrum is bijzonder. Hier kopen we een simkaart die net zo duur is als een “buskaartje”. Het beltegoed is jammergenoeg wel vergelijkbaar met de Nederlandse prijzen.

Na de terugreis, minstens zo enerverend als de heenreis, hebben we geluncht en Setra en Mirana geholpen met de voorbereidingen van het huwelijks seminar van morgen. Goede team tijd en een prima diner en dan lekker op tijd naar bed.